Wys³uchaj ca³ego rozdzia³u (mp3) wys³uchaj ca³ego rozdzia³u (mp3)




 
poprzedni rozdzia³ index nastêpny rozdzia³

Lb 11,1 וַיְהִי הָעָם כְּמִתְאֹנְנִים רַע בְּאָזְנֵי יהוה וַיִּשְׁמַע יהוה וַיִּחַר אַפּוֹ וַתִּבְעַר־בָּם אֵשׁ יהוה וַתֹּאכַל בִּקְצֵה הַמַּחֲנֶה׃                      
Lb 11,1 wa je hi ha am Ke mi to ne nim ra Be oz ne jhwh(a do naj) waj jisz ma jhwh(a do naj) waj ji Har aP Po waT Ti war - Bam esz jhwh(a do naj) waT To chal Biq ce ham ma Ha ne                      
Lb 11,1 wayühî hä`äm Kümit´öºnünîºm ra` Bü´oznê yhwh(´ädönäy) wayyišma` yhwh(´ädönäy) wayyìºHar ´aPPô waTTib`ar-Bäm ´ëš yhwh(´ädönäy) waTTöº´kal BiqcË ha|mmaHánè                      
Lb 11,1 Lecz lud zacz¹³ szemraæ przeciw Panu narzekaj¹c, ¿e jest mu Ÿle. Gdy to us³ysza³ Pan, zap³on¹³ gniewem. Zapali³ siê przeciw nim ogieñ Pana i zniszczy³ ostatni¹ czêœæ obozu.                                          
Lb 11,2 וַיִּצְעַק הָעָם אֶל־מֹשֶׁה וַיִּתְפַּלֵּל מֹשֶׁה אֶל־יהוה וַתִּשְׁקַע הָאֵשׁ׃                                      
Lb 11,2 waj ji caq ha am el - mo sze waj jit Pal lel mo sze el - jhwh(a do naj) waT Tisz qa ha esz                                      
Lb 11,2 wayyic`aq hä`äm ´el-möšè wayyitPallël möšè ´el-yhwh(´ädönäy) waTTišqa` hä´ëš                                      
Lb 11,2 Lud wo³a³ do Moj¿esza, a on wstawi³ siê do Pana i wygas³ ogieñ.                                                
Lb 11,3 וַיִּקְרָא שֵׁם־הַמָּקוֹם הַהוּא תַּבְעֵרָה כִּי־בָעֲרָה בָם אֵשׁ יהוה׃                                      
Lb 11,3 waj jiq ra szem - ham ma qom ha hu Ta we ra Ki - wa a ra wam esz jhwh(a do naj)                                      
Lb 11,3 wayyiqrä´ šë|m-hammäqôm hahû´ Tab`ërâ Kî|-bä`árâ bäm ´ëš yhwh(´ädönäy)                                      
Lb 11,3 Dlatego te¿ dano temu miejscu nazwê Tabeera, gdy¿ ogieñ Pana wœród nich zap³on¹³.                                                
Lb 11,4 וְהָאסַפְסֻף אֲשֶׁר בְּקִרְבּוֹ הִתְאַוּוּ תַּאֲוָה וַיָּשֻׁבוּ וַיִּבְכּוּ גַּם בְּנֵי יִשְׂרָאֵל וַיֹּאמְרוּ מִי יַאֲכִלֵנוּ בָּשָׂר׃                          
Lb 11,4 we ha saf suf a szer Be qir Bo hi taw wu Ta a wa waj ja szu wu waj jiw Ku Gam Be ne jis ra el waj jo me ru mi ja a chi le nu Ba sar                          
Lb 11,4 wühä|´sapsùp ´ášer BüqirBô hit´awwû Ta´áwâ wayyäšuºbû wayyibKû Gam Bünê yiSrä´ël wayyöº´mürû mî ya´ákìlëºnû BäSär                          
Lb 11,4 T³um pospolitego ludu, który by³ wœród nich, ogarnê³a ¿¹dza. Izraelici równie¿ zaczêli p³akaæ, mówi¹c: Któ¿ nam da miêsa, abyœmy jedli?                                            
Lb 11,5 זָכַרְנוּ אֶת־הַדָּגָה אֲשֶׁר־נֹאכַל בְּמִצְרַיִם חִנָּם אֵת הַקִּשֻּׁאִים וְאֵת הָאֲבַטִּחִים וְאֶת־הֶחָצִיר וְאֶת־הַבְּצָלִים וְאֶת־הַשּׁוּמִים׃                              
Lb 11,5 za char nu et - haD Da ga a szer - no chal Be mic ra jim Hin nam et haq qisz szu im we et ha a wat ti Him we et - he Ha cir we et - haB Be ca lim we et - hasz szu mim                              
Lb 11,5 zäkaºrnû ´et-haDDägâ ´ášer-nö´kal Bümicraºyim Hinnäm ´ët haqqiššù´îm wü´ët hä|´ába††ìHîm wü´et-heHäcîr wü´et-haBBücälîm wü´et-haššûmîm                              
Lb 11,5 Wspominamy ryby, któreœmy darmo jedli w Egipcie, ogórki, melony, pory, cebulê i czosnek.                                              
Lb 11,6 וְעַתָּה נַפְשֵׁנוּ יְבֵשָׁה אֵין כֹּל בִּלְתִּי אֶל־הַמָּן עֵינֵינוּ׃                                      
Lb 11,6 we aT Ta naf sze nu je we sza en Kol Bil Ti el - ham man e ne nu                                      
Lb 11,6 wü`aTTâ napšëºnû yübëšâ ´ên Köl BilTî ´el-hammän `ênêºnû                                      
Lb 11,6 Tymczasem tu giniemy, pozbawieni tego wszystkiego. Oczy nasze nie widz¹ nic poza mann¹.                                              
Lb 11,7 וְהַמָּן כִּזְרַע־גַּד הוּא וְעֵינוֹ כְּעֵין הַבְּדֹלַח׃                                          
Lb 11,7 we ham man Kiz ra - Gad hu we e no Ke en haB Be do laH                                          
Lb 11,7 wühammän Kizra`-Gad hû´ wü`ênô Kü`ên haBBüdöºlaH                                          
Lb 11,7 Manna zaœ by³a podobna do nasion kolendra i mia³a wygl¹d bdelium.                                                
Lb 11,8 שָׁטוּ הָעָם וְלָקְטוּ וְטָחֲנוּ בָרֵחַיִם אוֹ דָכוּ בַּמְּדֹכָה וּבִשְּׁלוּ בַּפָּרוּר וְעָשׂוּ אֹתוֹ עֻגוֹת וְהָיָה טַעְמוֹ כְּטַעַם לְשַׁד הַשָּׁמֶן׃                  
Lb 11,8 sza tu ha am we laq tu we ta Ha nu wa re Ha jim o da chu Bam me do cha u wisz sze lu BaP Pa rur we a su o to u got we ha ja ta mo Ke ta am le szad hasz sza men                  
Lb 11,8 šä†û hä`äm wülä|q†û wü†äHánû bärëHaºyim ´ô däkû Bammüdökâ ûbiššülû BaPPärûr wü`äSû ´ötô `ùgôt wühäyâ †a`mô Kü†aº`am lüšad haššäºmen                  
Lb 11,8 Ludzie wychodzili i zbierali j¹, potem me³li w rêcznych m³ynkach albo t³ukli w moŸdzierzach. Gotowali j¹ w garnkach lub robili z niej podp³omyki; smak mia³a taki jak ciasto na oleju.                                          
Lb 11,9 וּבְרֶדֶת הַטַּל עַל־הַמַּחֲנֶה לָיְלָה יֵרֵד הַמָּן עָלָיו׃                                        
Lb 11,9 u we re det hat tal al - ham ma Ha ne laj la je red ham man a law                                        
Lb 11,9 ûbüreºdet ha††al `al-ha|mmaHánè läºylâ yërëd hammän `äläyw                                        
Lb 11,9 Gdy noc¹ opada³a rosa na obóz, opada³a równoczeœnie i manna.                                                
Lb 11,10 וַיִּשְׁמַע מֹשֶׁה אֶת־הָעָם בֹּכֶה לְמִשְׁפְּחֹתָיו אִישׁ לְפֶתַח אָהֳלוֹ וַיִּחַר־אַף יהוה מְאֹד וּבְעֵינֵי מֹשֶׁה רָע׃                          
Lb 11,10 waj jisz ma mo sze et - ha am Bo che le misz Pe Ho taw isz le fe taH o hó lo waj ji Har - af jhwh(a do naj) me od u we e ne mo sze ra                          
Lb 11,10 wayyišma` möšè ´et-hä`äm Bökè lümišPüHötäyw ´îš lüpeºtaH ´ohólô wayyì|Har-´ap yhwh(´ädönäy) mü´öd ûbü`ênê möšè rä`                          
Lb 11,10 Moj¿esz us³ysza³, ¿e lud narzeka rodzinami - ka¿da u wejœcia do swego namiotu. Wtedy rozpali³ siê potê¿nie gniew Pana, a tak¿e wyda³o siê to z³e Moj¿eszowi.                                          
Lb 11,11 וַיֹּאמֶר מֹשֶׁה אֶל־יהוה לָמָה הֲרֵעֹתָ לְעַבְדֶּךָ וְלָמָּה לֹא־מָצָתִי חֵן בְּעֵינֶיךָ לָשׂוּם אֶת־מַשָּׂא כָּל־הָעָם הַזֶּה עָלָי׃                        
Lb 11,11 waj jo mer mo sze el - jhwh(a do naj) la ma ha re o ta le aw De cha we lam ma lo - ma ca ti Hen Be e ne cha la sum et - mas sa Kol - ha am haz ze a laj                        
Lb 11,11 wayyöº´mer möšè ´el-yhwh(´ädönäy) lämâ hárë`öºtä lü`abDeºkä wüläºmmâ lö´-mäcäºtî Hën Bü`ênʺkä läSûm ´et-maSSä´ Kol-hä`äm hazzè `äläy                        
Lb 11,11 Rzek³ wiêc Moj¿esz do Pana: Czemu tak Ÿle siê obchodzisz ze s³ug¹ swoim, czemu nie darzysz mnie ¿yczliwoœci¹ i z³o¿y³eœ na mnie ca³y ciê¿ar tego ludu?                                          
Lb 11,12 הֶאָנֹכִי הָרִיתִי אֵת כָּל־הָעָם הַזֶּה אִם־אָנֹכִי יְלִדְתִּיהוּ כִּי־תֹאמַר אֵלַי שָׂאֵהוּ בְחֵיקֶךָ כַּאֲשֶׁר יִשָּׂא הָאֹמֵן אֶת־הַיֹּנֵק עַל הָאֲדָמָה אֲשֶׁר נִשְׁבַּעְתָּ לַאֲבֹתָיו׃              
Lb 11,12 he a no chi ha ri ti et Kol - ha am haz ze im - a no chi je lid Ti hu Ki - to mar e laj sa e hu we He qe cha Ka a szer jis sa ha o men et - haj jo neq al ha a da ma a szer nisz Ba Ta la a wo taw              
Lb 11,12 he´änökî härîºtî ´ët Kol-hä`äm hazzè ´im-´änökî yülidTîºhû Kî|-tö´mar ´ëlay Sä´ëºhû büHêqeºkä Ka´ášer yiSSä´ hä´ömën ´et-hayyönëq `al hä|´ádämâ ´ášer nišBaº`Tä la´ábötäyw              
Lb 11,12 Czy to ja pocz¹³em ten lud w ³onie albo ja go zrodzi³em, ¿eœ mi powiedzia³: Noœ go na ³onie swoim, jak nosi piastunka dzieciê, i zanieœ go do ziemi, któr¹ poprzysi¹g³em daæ ich przodkom?                                        
Lb 11,13 מֵאַיִן לִי בָּשָׂר לָתֵת לְכָל־הָעָם הַזֶּה כִּי־יִבְכּוּ עָלַי לֵאמֹר תְּנָה־לָּנוּ בָשָׂר וְנֹאכֵלָה׃                              
Lb 11,13 me a jin li Ba sar la tet le chol - ha am haz ze Ki - jiw Ku a laj le mor Te na - lla nu wa sar we no che la                              
Lb 11,13 më´aºyin lî BäSär lätët lükol-hä`äm hazzè Kî|-yibKû `älay lë´mör Tünâ-lläºnû bäSär wünö´këºlâ                              
Lb 11,13 Sk¹d¿e wezmê miêsa, aby daæ temu ca³emu ludowi? A przecie¿ przeciw mnie podnosz¹ skargê i wo³aj¹: Daj nam miêsa do jedzenia!                                            
Lb 11,14 לֹא־אוּכַל אָנֹכִי לְבַדִּי לָשֵׂאת אֶת־כָּל־הָעָם הַזֶּה כִּי כָבֵד מִמֶּנִּי׃                                    
Lb 11,14 lo - u chal a no chi le waD Di la set et - Kol - ha am haz ze Ki cha wed mim men ni                                    
Lb 11,14 lö|´-´ûkal ´änökî lübaDDî läSë´t ´et-Kol-hä`äm hazzè Kî käbëd mimmeºnnî                                    
Lb 11,14 Nie mogê ju¿ sam d³u¿ej udŸwign¹æ troski o ten lud, ju¿ mi nazbyt ci¹¿y.                                                
Lb 11,15 וְאִם־כָּכָה אַתְּ־עֹשֶׂה לִּי הָרְגֵנִי נָא הָרֹג אִם־מָצָאתִי חֵן בְּעֵינֶיךָ וְאַל־אֶרְאֶה בְּרָעָתִי׃                                
Lb 11,15 we im - Ka cha aT - o se lli hor ge ni na ha rog im - ma ca ti Hen Be e ne cha we al - e re Be ra a ti P                              
Lb 11,15 wü´im-Käºkâ ´aT-`öºSè llî horgëºnî nä´ härög ´im-mäc亴tî Hën Bü`ênʺkä wü´al-´er´è Bürä`ätî P                              
Lb 11,15 Skoro tak ze mn¹ postêpujesz, to raczej mnie zabij, jeœli darzysz mnie ¿yczliwoœci¹, abym nie patrzy³ na swoje nieszczêœcie.                                            
Lb 11,16 וַיֹּאמֶר יהוה אֶל־מֹשֶׁה אֶסְפָה־לִּי שִׁבְעִים אִישׁ מִזִּקְנֵי יִשְׂרָאֵל אֲשֶׁר יָדַעְתָּ כִּי־הֵם זִקְנֵי הָעָם וְשֹׁטְרָיו וְלָקַחְתָּ אֹתָם אֶל־אֹהֶל מוֹעֵד וְהִתְיַצְּבוּ שָׁם עִמָּךְ׃            
Lb 11,16 waj jo mer jhwh(a do naj) el - mo sze es fa - lli szi wim isz miz ziq ne jis ra el a szer ja da Ta Ki - hem ziq ne ha am we szot raw we la qaH Ta o tam el - o hel mo ed we hit jac ce wu szam im mach            
Lb 11,16 wayyöº´mer yhwh(´ädönäy) ´el-möšè ´espâ-llî šib`îm ´îš mizziqnê yiSrä´ël ´ášer yädaº`Tä Kî-hëm ziqnê hä`äm wüšö†räyw wüläqaHTä ´ötäm ´el-´öºhel mô`ëd wühi|tyaccübû šäm `immäk            
Lb 11,16 Wtedy rzek³ Pan do Moj¿esza: Zwo³aj mi siedemdziesiêciu mê¿ów spoœród starszych Izraela, o których wiesz, ¿e s¹ starszymi ludu i nadzorcami, i przyprowadŸ ich do Namiotu Spotkania; niech tam stan¹ razem z tob¹.                                      
Lb 11,17 וְיָרַדְתִּי וְדִבַּרְתִּי עִמְּךָ שָׁם וְאָצַלְתִּי מִן־הָרוּחַ אֲשֶׁר עָלֶיךָ וְשַׂמְתִּי עֲלֵיהֶם וְנָשְׂאוּ אִתְּךָ בְּמַשָּׂא הָעָם וְלֹא־תִשָּׂא אַתָּה לְבַדֶּךָ׃                    
Lb 11,17 we ja rad Ti we diB Bar Ti im me cha szam we a cal Ti min - ha ru aH a szer a le cha we sam Ti a le hem we na su iT Te cha Be mas sa ha am we lo - tis sa aT Ta le waD De cha                    
Lb 11,17 wüyäradTî wüdiBBarTî `immükä šäm wü´äcalTî min-härûªH ´ášer `älʺkä wüSamTî `álêhem wünäS´û ´iTTükä BümaSSä´ hä`äm wülö´-tiSSä´ ´aTTâ lübaDDeºkä                    
Lb 11,17 Wtedy Ja zst¹piê i bêdê z tob¹ mówi³; wezmê z ducha, który jest w tobie, i dam im, i bêd¹ razem z tob¹ dŸwigaæ ciê¿ar ludu, a ty go sam ju¿ wiêcej nie bêdziesz musia³ dŸwigaæ.                                          
Lb 11,18 וְאֶל־הָעָם תֹּאמַר הִתְקַדְּשׁוּ לְמָחָר וַאֲכַלְתֶּם בָּשָׂר כִּי בְּכִיתֶם בְּאָזְנֵי יהוה לֵאמֹר מִי יַאֲכִלֵנוּ בָּשָׂר כִּי־טוֹב לָנוּ בְּמִצְרָיִם וְנָתַן יהוה לָכֶם בָּשָׂר וַאֲכַלְתֶּם׃          
Lb 11,18 we el - ha am To mar hit qaD De szu le ma Har wa a chal Tem Ba sar Ki Be chi tem Be oz ne jhwh(a do naj) le mor mi ja a chi le nu Ba sar Ki - tow la nu Be mic ra jim we na tan jhwh(a do naj) la chem Ba sar wa a chal Tem          
Lb 11,18 wü´el-hä`äm Tö´mar hitqaDDüšû lümäHär wa´ákalTem BäSär Kî Bükîtem Bü´oznê yhwh(´ädönäy) lë´mör mî ya´ákìlëºnû BäSär Kî-†ôb läºnû Bümicräºyim wünätan yhwh(´ädönäy) läkem BäSär wa´ákalTem          
Lb 11,18 Ludowi zaœ powiedz: Oczyœæcie siê na jutro, a bêdziecie jeœæ miêso. Narzekaliœcie przed Panem i wo³aliœcie: Kto nam da miêso, abyœmy jedli? O, jak nam dobrze by³o w Egipcie! Teraz da wam Pan miêso do jedzenia.                                      
Lb 11,19 לֹא יוֹם אֶחָד תֹּאכְלוּן וְלֹא יוֹמָיִם וְלֹא חֲמִשָּׁה יָמִים וְלֹא עֲשָׂרָה יָמִים וְלֹא עֶשְׂרִים יוֹם׃                        
Lb 11,19 lo jom e Had To che lun we lo jo ma jim we lo Ha misz sza ja mim we lo a sa ra ja mim we lo es rim jom                        
Lb 11,19 lö´ yôm ´eHäd Tö´külûn wülö´ yômäºyim wülö´ Hámiššâ yämîm wülö´ `áSärâ yämîm wülö´ `eSrîm yôm                        
Lb 11,19 Bêdziecie je spo¿ywaæ nie tylko przez jeden dzieñ albo dwa, albo piêæ czy dziesiêæ lub dwadzieœcia,                                              
Lb 11,20 עַד חֹדֶשׁ יָמִים עַד אֲשֶׁר־יֵצֵא מֵאַפְּכֶם וְהָיָה לָכֶם לְזָרָא יַעַן כִּי־מְאַסְתֶּם אֶת־יהוה אֲשֶׁר בְּקִרְבְּכֶם וַתִּבְכּוּ לְפָנָיו לֵאמֹר לָמָּה זֶּה יָצָאנוּ מִמִּצְרָיִם׃            
Lb 11,20 ad Ho desz ja mim ad a szer - je ce me aP Pe chem we ha ja la chem le za ra ja an Ki - me as Tem et - jhwh(a do naj) a szer Be qir Be chem waT Tiw Ku le fa naw le mor lam ma zze ja ca nu mim mic ra jim            
Lb 11,20 `ad Höºdeš yämîm `ad ´ášer-yëcë´ më|´aPPükem wühäyâ läkem lüzärä´ yaº`an Kî|-mü´asTem ´et-yhwh(´ädönäy) ´ášer BüqirBükem waTTibKû lüpänäyw lë´mör läºmmâ zzè yäc亴nû mimmicräºyim            
Lb 11,20 lecz przez ca³y miesi¹c, a¿ wam przez nozdrza wyjdzie i przejmie was wstrêtem; odrzuciliœcie bowiem Pana, który jest poœrodku was, i narzekaliœcie przed Nim mówi¹c: Dlaczego wyszliœmy z Egiptu?                                        
Lb 11,21 וַיֹּאמֶר מֹשֶׁה שֵׁשׁ־מֵאוֹת אֶלֶף רַגְלִי הָעָם אֲשֶׁר אָנֹכִי בְּקִרְבּוֹ וְאַתָּה אָמַרְתָּ בָּשָׂר אֶתֵּן לָהֶם וְאָכְלוּ חֹדֶשׁ יָמִים׃                    
Lb 11,21 waj jo mer mo sze szesz - me ot e lef rag li ha am a szer a no chi Be qir Bo we aT Ta a mar Ta Ba sar eT Ten la hem we ach lu Ho desz ja mim                    
Lb 11,21 wayyö´mer möšè šëš-më´ôt ´eºlep raglî hä`äm ´ášer ´änökî BüqirBô wü´aTTâ ´ämaºrTä BäSär ´eTTën lähem wü´äklû Höºdeš yämîm                    
Lb 11,21 Odpowiedzia³ Moj¿esz: Szeœæset tysiêcy mê¿ów pieszych liczy ten lud, poœród którego jestem, a ty mówisz: Dam im miêso i jeœæ bêd¹ przez ca³y miesi¹c!                                          
Lb 11,22 הֲצֹאן וּבָקָר יִשָּׁחֵט לָהֶם וּמָצָא לָהֶם אִם אֶת־כָּל־דְּגֵי הַיָּם יֵאָסֵף לָהֶם וּמָצָא לָהֶם׃                            
Lb 11,22 ha con u wa qar jisz sza Het la hem u ma ca la hem im et - Kol - De ge haj jam je a sef la hem u ma ca la hem P                          
Lb 11,22 hácö´n ûbäqär yiššäHë† lähem ûmäcä´ lähem ´ìm ´e|t-Kol-Dügê hayyäm yë´äsëp lähem ûmäcä´ lähem P                          
Lb 11,22 Gdyby siê zabi³o dla nich wszystkie owce i wo³y, czy¿by to wystarczy³o? Albo gdyby siê wszystkie ryby morskie z³owi³o, czy¿ bêdzie im dosyæ?                                            
Lb 11,23 וַיֹּאמֶר יהוה אֶל־מֹשֶׁה הֲיַד יהוה תִּקְצָר עַתָּה תִרְאֶה הֲיִקְרְךָ דְבָרִי אִם־לֹא׃                                
Lb 11,23 waj jo mer jhwh(a do naj) el - mo sze ha jad jhwh(a do naj) Tiq car aT Ta ti re ha jiq re cha de wa ri im - lo                                
Lb 11,23 wayyöº´mer yhwh(´ädönäy) ´el-möšè háyad yhwh(´ädönäy) Tiqcär `aTTâ tir´è háyiqrükä dübärî ´im-lö´                                
Lb 11,23 Pan jednak odpowiedzia³ Moj¿eszowi: Czy¿ rêka Pana jest zbyt krótka? Zobaczysz, czy mowa moja siê spe³ni, czy te¿ nie.                                            
Lb 11,24 וַיֵּצֵא מֹשֶׁה וַיְדַבֵּר אֶל־הָעָם אֵת דִּבְרֵי יהוה וַיֶּאֱסֹף שִׁבְעִים אִישׁ מִזִּקְנֵי הָעָם וַיַּעֲמֵד אֹתָם סְבִיבֹת הָאֹהֶל׃                      
Lb 11,24 waj je ce mo sze wa je daB Ber el - ha am et Diw re jhwh(a do naj) waj je e sof szi wim isz miz ziq ne ha am waj ja a med o tam se wi wot ha o hel                      
Lb 11,24 wayyëcë´ möšè wayüdaBBër ´el-hä`äm ´ët Dibrê yhwh(´ädönäy) wayye´ésöp šib`îm ´îš mizziqnê hä`äm wa|yya`ámëd ´ötäm sübîböt hä´öºhel                      
Lb 11,24 I wyszed³ Moj¿esz, by oznajmiæ ludowi s³owa Pana. Nastêpnie zwo³a³ siedemdziesiêciu starszych ludu i ustawi³ ich wokó³ namiotu.                                            
Lb 11,25 וַיֵּרֶד יהוה בֶּעָנָן וַיְדַבֵּר אֵלָיו וַיָּאצֶל מִן־הָרוּחַ אֲשֶׁר עָלָיו וַיִּתֵּן עַל־שִׁבְעִים אִישׁ הַזְּקֵנִים וַיְהִי כְּנוֹחַ עֲלֵיהֶם הָרוּחַ וַיִּתְנַבְּאוּ וְלֹא יָסָפוּ׃              
Lb 11,25 waj je red jhwh(a do naj) Be a nan wa je daB Ber e law waj ja cel min - ha ru aH a szer a law waj jiT Ten al - szi wim isz haz ze qe nim wa je hi Ke no aH a le hem ha ru aH waj jit naB Be u we lo ja sa fu              
Lb 11,25 wayyëºred yhwh(´ädönäy) Be`änän wayüdaBBër ´ëläyw wayy亴cel min-härûªH ´ášer `äläyw wayyiTTën `al-šib`îm ´îš hazzüqënîm wayühî KünôªH `álêhem härûªH wayyi|tnaBBü´û wülö´ yäsäºpû              
Lb 11,25 A Pan zst¹pi³ w ob³oku i mówi³ z nim. Wzi¹³ z ducha, który by³ w nim, i przekaza³ go owym siedemdziesiêciu starszym. A gdy spocz¹³ na nich duch, wpadli w uniesienie prorockie. Nie powtórzy³o siê to jednak.                                        
Lb 11,26 וַיִּשָּׁאֲרוּ שְׁנֵי־אֲנָשִׁים בַּמַּחֲנֶה שֵׁם הָאֶחָד אֶלְדָּד וְשֵׁם הַשֵּׁנִי מֵידָד וַתָּנַח עֲלֵיהֶם הָרוּחַ וְהֵמָּה בַּכְּתֻבִים וְלֹא יָצְאוּ הָאֹהֱלָה וַיִּתְנַבְּאוּ בַּמַּחֲנֶה׃                
Lb 11,26 waj jisz sza a ru sze ne - a na szim Bam ma Ha ne szem ha e Had el Dad we szem hasz sze ni me dad waT Ta naH a le hem ha ru aH we hem ma BaK Ke tu wim we lo ja cu ha o he la waj jit naB Be u Bam ma Ha ne                
Lb 11,26 wayyiššä´árû šünê|-´ánäšîm Ba|mmaHánè šëm hä´eHäd ´elDäd wüšëm haššënî mêdäd waTTäºnaH `álêhem härûªH wühëºmmâ BaKKütùbîm wülö´ yäc´û hä´öºhélâ wayyi|tnaBBü´û Ba|mmaHánè                
Lb 11,26 Dwóch mê¿ów pozosta³o w obozie. Jeden nazywa³ siê Eldad, a drugi Medad. Na nich te¿ zst¹pi³ duch, bo nale¿eli do wezwanych, tylko nie przyszli do namiotu. Wpadli wiêc w obozie w uniesienie prorockie.                                        
Lb 11,27 וַיָּרָץ הַנַּעַר וַיַּגֵּד לְמֹשֶׁה וַיֹּאמַר אֶלְדָּד וּמֵידָד מִתְנַבְּאִים בַּמַּחֲנֶה׃                                    
Lb 11,27 waj ja roc han na ar waj jaG Ged le mo sze waj jo mar el Dad u me dad mit naB Be im Bam ma Ha ne                                    
Lb 11,27 wayyäºroc hannaº`ar wayyaGGëd lümöšè wayyö´mar ´elDäd ûmêdäd mi|tnaBBü´îm Ba|mmaHánè                                    
Lb 11,27 Przybieg³ m³odzieniec i doniós³ Moj¿eszowi: Eldad i Medad wpadli w obozie w uniesienie prorockie.                                              
Lb 11,28 וַיַּעַן יְהוֹשֻׁעַ בִּן־נוּן מְשָׁרֵת מֹשֶׁה מִבְּחֻרָיו וַיֹּאמַר אֲדֹנִי מֹשֶׁה כְּלָאֵם׃                                  
Lb 11,28 waj ja an je ho szu a Bin - nun me sza ret mo sze miB Be Hu raw waj jo mar a do ni mo sze Ke la em                                  
Lb 11,28 wayyaº`an yühôšùª` Bin-nûn müšärët möšè miBBüHùräyw wayyö´mar ´ádönî möšè Külä´ëm                                  
Lb 11,28 Jozue, syn Nuna, który od m³odoœci swojej by³ w s³u¿bie Moj¿esza, zabra³ g³os i rzek³: Moj¿eszu, panie mój, zabroñ im!                                              
Lb 11,29 וַיֹּאמֶר לוֹ מֹשֶׁה הַמְקַנֵּא אַתָּה לִי וּמִי יִתֵּן כָּל־עַם יהוה נְבִיאִים כִּי־יִתֵּן יהוה אֶת־רוּחוֹ עֲלֵיהֶם׃                        
Lb 11,29 waj jo mer lo mo sze ha me qan ne aT Ta li u mi jiT Ten Kol - am jhwh(a do naj) ne wi im Ki - jiT Ten jhwh(a do naj) et - ru Ho a le hem                        
Lb 11,29 wayyöº´mer lô möšè ha|müqannë´ ´aTTâ lî ûmî yiTTën Kol-`am yhwh(´ädönäy) nübî´îm Kî-yiTTën yhwh(´ädönäy) ´et-rûHô `álêhem                        
Lb 11,29 Ale Moj¿esz odpar³: Czy¿ zazdrosny jesteœ o mnie? Oby tak ca³y lud Pana prorokowa³, oby mu da³ Pan swego ducha!                                              
Lb 11,30 וַיֵּאָסֵף מֹשֶׁה אֶל־הַמַּחֲנֶה הוּא וְזִקְנֵי יִשְׂרָאֵל׃                                          
Lb 11,30 waj je a sef mo sze el - ham ma Ha ne hu we ziq ne jis ra el                                          
Lb 11,30 wayyë´äsëp möšè ´el-ha|mmaHánè hû´ wüziqnê yiSrä´ël